20 χρόνια από την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Με αφορμή την εκδήλωση του Όμιλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας τη Δευτέρα 20 Μαϊου στη Δημοσιογραφική Εστία με τίτλο «Κύπρος- Ευρωπαϊκή Ένωση -20 χρόνια Ένταξης: Διδάγματα-Εμπειρίες-Προοπτικές» με κύριο ομιλητή τον Χρήστο Στυλιανίδη, υπουργό Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής της Ελλάδας, πρώην Ευρωπαίο επίτροπο, το σημερινό μου άρθρο αφορά την Κύπρο ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Η ένταξη και συμμετοχή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρξε για εμένα η προσωπική δυναμική επιβεβαίωση για το πού θέλω να ανήκω. Πού θέλω να ανήκει ο τόπος μου, η Κύπρος. Η ένταξη ήταν μια απόδειξη κοινών αξιών, ήταν μια αναγνώριση ποια πορεία επιλέγουμε ως λαός. Η ένταξη του 2004 έστελνε το μήνυμα ότι επιτέλους αφήνουμε το παρελθόν και τα αδιέξοδά του πίσω μας. Εδραιώνοντας την ειρήνη στο εσωτερικό, έδινε ελπίδες για καλύτερες μέρες και όριζε νέο πεδίο διεκδικήσεων για αλλαγή πορείας και ανατροπή της ιστορικής μας μοίρας.

Οικονομικά η Κύπρος είδε τεράστια άνθιση της οικονομίας της εξαιτίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξεχωρίζω δύο τομείς, που είναι το εμπόριο και ο τουρισμός. Θα αποφύγω να αναφερθώ στην οικονομική κρίση και στα «χρυσά» διαβατήρια, γιατί αυτά είναι οι μαύρες στιγμές της χώρας μας εντός της Ευρώπης. Θα αναφερθώ σε αυτά που κερδίσαμε ως χώρα, με θεμιτό και νόμιμο τρόπο. Αυτά που κερδίσαμε με την αξία μας. Θα αποφύγω να μιλήσω για τις παρανομίες μας και τις αδιαφανείς διαδικασίες που δυστυχώς οι πολιτικοί θεσμοί, κυβέρνηση και κόμματα, εξέθρεψαν από το 1960 λειτουργώντας ως μηχανισμοί διαπλοκής και διαφθοράς.

Η ένταξή μας σηματοδότησε μια νέα εποχή στην παιδεία και την υγεία. Απλά παραδείγματα, είναι το χαμηλό κόστος στα νοικοκυριά για τις σπουδές των παιδιών τους εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολλά ερευνητικά προγράμματα χρηματοδοτημένα με στόχο την καινοτομία. Και ένα Γενικό Σύστημα Υγείας που ακόμα και ο πιο φτωχός μπορεί να έχει πρόσβαση σε ποιοτική φροντίδα και περίθαλψη. Τα προβλήματα που εμφανίζονται στο ΓεΣΥ δεν οφείλονται, βέβαια, στην ένταξή μας. Οφείλονται στην ξεροκεφαλιά μας και την απουσία σοβαρού πλάνου, που αφορά κυρίως τη δημιουργία πρωτοκόλλων και σοβαρού ελέγχου γιατρών και συμβεβλημένων νοσοκομείων.

Κερδίσαμε, επίσης, πάρα πολλές νομοθεσίες που έχουν στο επίκεντρο την ευημερία της κοινωνίας. Σκεφτείτε, μονάχα, τις ευρωπαϊκές οδηγίες που έχουν υιοθετηθεί και επιβάλλουν ελέγχους για την ποιότητα του νερού και του αέρα. Ελέγχους για την ποιότητα των τροφίμων, τι τρώμε, και εισηγήσεις πώς οφείλουμε να οργανώνουμε τις γειτονιές μας, τους δρόμους μας, το δομημένο και μη δομημένο περιβάλλον. Ενσωματώσαμε νομοθεσίες για αξιοπρεπείς μισθούς, κοινωνική ενσωμάτωση, ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα, ίσες ευκαιρίες. Με οδυνηρό τρόπο μάθαμε να σουλουπώνουμε τα οικονομικά μας και να αποδεχόμαστε να είμαστε υπόλογοι των πράξεών μας.

Η Κύπρος, μάλλον, είναι σε καλό δρόμο σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δυστυχώς, πολύ πίσω ακόμα σε ό,τι αφορά το κράτος δικαίου. Είμαστε πολύ πίσω, όχι γιατί οι ευρωπαϊκές οδηγίες δεν υιοθετούνται στη χώρα μας, αλλά γιατί χωλαίνει το σύστημα εφαρμογής των νομοθεσιών.

Η Κύπρος, χωρίς την ένταξή της στην ΕΕ θα ήταν απλά μια προβληματική χώρα στον χάρτη της Μεσογείου. Μια χώρα που θα συνέχιζε σε κάποιο βαθμό να ελκύει τουρισμό εξαιτίας των θαλασσών και του ήλιου της. Δεν θα μπορούσε, όμως, να πουλήσει ποιοτικές υπηρεσίες στην τουριστική βιομηχανία όπως αυτές που αναζητούν οι Ευρωπαίοι τουρίστες στις μέρες μας. Θα ήταν απλά μια χώρα απελπιστικά διαθέσιμη για εκμετάλλευση από όποιον ήθελε να κάνει το ξέπλυμά του. Θα εξακολουθούσε να είναι ένα «hub» για όλων των λογιών τις παρανομίες. Θα κατέληγε ένας απαξιωμένος φορολογικός παράδεισος. Κάποιοι θα διερωτώνται γιατί το γράφω, μιας και με τα λερωμένα διαβατήρια αποδείξαμε ακόμα μια φορά ότι δυσκολευόμαστε να εγκαταλείψουμε τον αυτοκαταστροφικό μας χαρακτήρα που αποτυπώνεται στις πρακτικές της αρπαχτής! Σκεφτείτε πώς θα ήταν όλο αυτό το κλίμα της αρπαχτής και της οικονομικής κρίσης χωρίς να είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ευτυχώς, που είμαστε στην Ευρώπη! Σε εποχές τόσο αβέβαιες όπως αυτές που διανύουμε τα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει κάτι καλύτερο από την ιστορική μας συμμετοχή στην ευρωπαϊκή οικογένεια.