Άκου αγαπητέ μου φίλε

Έτσι είναι πάντα αυτές οι δουλειές, αγαπητέ μου φίλε Ανδρέα. Μπελαλίδικες. Πολύ μπελαλίδικες. Σώνει και καλά θα γράφεις πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να γράφονται. Έβαλες το χέρι σου μέσα στην κυψέλη με τις μέλισσες. Όμως, πάντα μου έλεγες «θα σε σκοτώσουν»! Τώρα τι να σου πω; Πες στον Πάρη και την Κατερίνα. Απόψε να σου τραγουδήσουν ένα τραγούδι που μιλάει στην ψυχή με εκείνες τις γλυκές φωνές τους. Αυτήν τη χειμωνιάτικη νύκτα. Δίπλα στη σόμπα. Κοίτα τη βροχή που πέφτει έξω από το παράθυρο. Κοίτα τη χώρα σου. Και μελαγχόλησε. Δεν υπάρχει τρόπος να ζήσει κανείς σαν άνθρωπος σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο;