Πρέπει να στηθεί το άγαλμά του

Προτιμούν Ελληνοκύπριους δικηγόρους επειδή θα είναι καλύτερα κάποιοι Τουρκοκύπριοι οι οποίοι μπαίνουν σε μπελάδες στον νότο και συλλαμβάνονται εκ μέρους της ελληνοκυπριακής Αστυνομίας. Ελληνοκύπριος ήταν και ο δικηγόρος του Ακάν Κιορσιάτ, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει είκοσι κατηγορίες. Όμως, δεν ήταν δύσκολη η δουλειά αυτού του δικηγόρου. Βγήκε μια πολιτική και όχι νομική απόφαση από εκείνο το δικαστήριο. Ο Ακάν Κιουρσιάτ από τη μια δικάστηκε χωρίς να βρίσκεται υπό κράτηση και από την άλλη αφέθηκε ελεύθερος αφού απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες μέσα σε μια μέρα. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα το εξηγούσε αυτό ως εξής αργότερα στον στενό του κύκλο: «Τι να κάνω, δεν έμεινε κανείς που δεν μου τηλεφώνησε από την τουρκική πλευρά.» Από τους πιο δεξιούς. Και από τους πιο αριστερούς. Του τηλεφώνησε και ο Τατάρ, λέει, και μέλη του CTP. Μάλιστα, τον επισκέφθηκε αντιπροσωπεία του CTP γι' αυτόν τον λόγο. Δηλαδή, ο Χριστοδουλίδης δεν άντεξε τόση πίεση που προήρθε από τον βορρά. Όμως, αυτή η απόφαση δεν είναι τίποτε άλλο από απαλλαγή σε όσους λεηλατούν τις ελληνοκυπριακές περιουσίες στον βορρά. Ανακουφίστηκαν οι πλιατσικολόγοι, οι οποίοι είχαν πανικοβληθεί ότι θα συλλαμβάνονταν με αυτή την απόφαση. Γι’ αυτό έβαλαν χέρι πρώτα στην Κερύνεια και την Αμμόχωστο και μετά στη Μόρφου. Χάρη στη λευκή επιταγή που τους έδωσε το δικαστήριο στον νότο.

Ξέρετε τι έγινε μετά από την απόφαση; Ξέσπασε ανταρσία στις φυλακές στον νότο. Κάποιοι φώναζαν, λέει. Σήκωσαν, λέει, μπαϊράκι λέγοντας «εκείνος ο Τούρκος είναι αθώος, εμείς γιατί είμαστε ένοχοι;». Αυτή η κατάσταση πανικόβαλε κάποιες τουρκοκυπριακές οικογένειες που έχουν οικείους στη φυλακή στον νότο. «Αμάν, να μην κατευθυνθεί προς τους δικούς μας η οργή που υπάρχει για τους Τουρκοκύπριους», είπαν. Μην ανησυχείτε, δεν θα κατευθυνθεί. Γιατί να κατευθυνθεί άλλωστε; Η οργή τους δεν είναι για τον Τούρκο που αφέθηκε ελεύθερος αλλά για εκείνους που τον άφησαν ελεύθερο. Στη δική τους διοίκηση. Στη δική τους εισαγγελία. Φυσικά, δεν θα γινόταν αυτό αν ο Ακάν Κιουρσιάτ ήταν ένας απλός Τουρκοκύπριος. Διαπράχθηκε ένα νομικό έγκλημα χρησιμοποιώντας μέσον μπροστά στα μάτια όλων μας. Δεν γίνεται! Δεν γίνεται δικαιοσύνη με μέσον!

Δεν ξέρω γιατί, ίσως λόγω του φόβου για την Τουρκία ή έχοντας άλλη πρόθεση, η ελληνοκυπριακή πλευρά πάντα υποκύπτει στους τουρκικούς όρους που τίθενται μετά το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Μετά το δημοψήφισμα ιδρύθηκε η «επιτροπή ακίνητων περιουσιών» στον βορρά. Αυτό δεν ήταν κάτι υπέρ της ελληνοκυπριακής πλευράς. Είναι μια κατάσταση που ενθαρρύνει τους Ελληνοκύπριους να πουλήσουν τις περιουσίες τους που βρίσκονται στην κατεχόμενη περιοχή. Όσοι έπαψαν να ελπίζουν ότι θα λυθεί σύντομα το Κυπριακό συνέρευσαν σε αυτή την «επιτροπή» για να γλυτώσουν τουλάχιστον τα χρήματα για τις περιουσίες τους. Φυσικά, η τουρκική πλευρά δεν έχει χρήματα να πληρώσει για να τις αγοράσει όλες. Κοιτάξτε, μέσα σε μερικά χρόνια ολοκληρώθηκαν με συμφωνία περίπου 200 αιτήσεις. Και πρέπει να καταβληθούν 68 εκατομμύρια στερλίνες στους Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες των περιουσιών, λέει. Πού είναι αυτά τα χρήματα; Επιπλέον, πού είναι οι περιουσίες οι οποίες θα πληρωθούν, σε ποιου τα χέρια βρίσκονται, αυτό δεν ανακοινώνεται. Ήρθε ένας λεφτάς από την Τουρκία και έφτιαξε πολυτελές ξενοδοχείο με καζίνο πάνω στην κατεχόμενη ελληνοκυπριακή γη. Μήπως εμείς θα πληρώσουμε τώρα τα χρήματα για τη γη αυτή; Αν και ο γνωστός χειροπράκτης Ντίνος Ραμόν κέρδισε την αγωγή που καταχώρισε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ακόμα δεν του καταβάλλεται η αποζημίωση εκατομμυρίων ευρώ. Η Τιτίνα Λοϊζίδου πήρε την αποζημίωσή της, όμως δεν μπορεί να πάρει το σπίτι της στην Κερύνεια, παρά την απόφαση του δικαστηρίου. Αν η Τουρκία είχε στριμωχτεί τουλάχιστον στο θέμα των περιουσιών μπορεί να είχε αναγκαστεί να κάνει βήματα για λύση στην Κύπρο. Όμως, κανείς δεν τη στρίμωξε. Η ελληνοκυπριακή κοινότητα διχάστηκε πάνω στο θέμα αυτό. Όλοι όσοι έπαψαν να ελπίζουν στους πολιτικούς κοίταξαν να σώσουν τον εαυτό τους πλέον. Το κοινωνικό ζήτημα μετατράπηκε σε ατομική έγνοια.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία ωθήθηκε στο σύνδρομο της ενοχής επειδή είπε «όχι» στο δημοψήφισμα του Σχεδίου Ανάν, έκανε πιο ήπια τη στάση της έναντι της Τουρκίας με την έγνοια να αντισταθμίσει αυτό το «όχι». Στράφηκε στον ενδοτισμό. Παίρνοντας έμπνευση από αυτή την κατάσταση, οι φιλειρηνικοί κύκλοι μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, που είπαν «ναι» στο σχέδιο άρχισαν να επικρίνουν ακόμα και όσους αποκαλούν την Τουρκία κατοχική δύναμη. Έβγαλαν ένα γλωσσάρι μαζί με τους Τούρκους φίλους τους με τα χρήματα που πήραν από τα ταμεία της ΕΕ. Και μας συμβούλευσαν ποια λέξη πρέπει να χρησιμοποιούμε στη θέση των λέξεων «κατοχική δύναμη». Το αποτέλεσμα είναι εκεί. Η Τουρκία δεν κάθεται στο τραπέζι πλέον. Ποιος θα καταφέρει να την κάνει να καθίσει στο τραπέζι; Όποιος το καταφέρει πρέπει να στηθεί το άγαλμά του!