Ευτυχισμένοι Δανοί και Κύπρος

Η Παγκόσμια Έκθεση Ευτυχίας έχει αναδείξει τους Δανούς 60άρηδες και άνω, ως τους πιο ευτυχισμένους στον κόσμο, αφού η χώρα τους, τους προσφέρει όλα εκείνα που χρειάζονται για να έχουν μία καλή και ξέγνοιαστη ζωή.

Η Κύπρος ως χώρα έχει προνομιούχες συνθήκες διαβίωσης. Ιδανικό κλίμα, ήλιο, θάλασσα, καθαρό αέρα, όμορφη φύση, μικρές αποστάσεις που διευκολύνουν τις μετακινήσεις εντός και εκτός πόλεων. Είναι μία χώρα που η φύση έχει προικίσει γενναιόδωρα, με εύκολη μορφολογία εδάφους, μία χώρα που εκτός των άλλων έχει και την τύχη να μην πλήττεται από μεγάλα και καταστροφικά φυσικά φαινόμενα.

Με αυτές τις συνθήκες και με δεδομένο τον μικρό και άρα πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο πληθυσμό, η Κύπρος μπορούσε να είναι και αυτή μία χώρα η οποία, ανεξαρτήτως του άλυτου εθνικού της προβλήματος, να έχει λυμένα τα σημαντικότερα ζητήματα της καθημερινότητάς της και να κατοικείται από ανθρώπους που να είναι και να αισθάνονται επίσης, ευτυχισμένοι.

Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν είναι έτσι, αλλά απεχουμε πάρα πολύ από κάτι τέτοιο.

Και αυτό, γιατί πέρα από όλα εκείνα τα οποία μας χάρισε η τύχη, ο άνθρωπος για να αισθάνεται καλυμμένος και ευτυχής καθώς εισέρχεται στα τελευταία στάδια της ζωής του, χρειάζεται και κάποια άλλα βασικά και σημαντικά, που εμείς δεν καταφέραμε.

Χρειάζεται αξιοπρεπή σύνταξη που να βρίσκεται σε αντιστοιχία με το κόστος ζωής, χρειάζεται να αισθάνεται ότι έχει διασφαλισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ότι αν χρειαστεί θα έχει πρόσβαση και φροντίδα σε κατάλληλα ιδρύματα και γενικά ότι ζει σε ένα κράτος πρόνοιας που νοιάζεται και φροντίζει τους πολίτες του και δεν τους αφήνει να πεθάνουν στην ψάθα.

Αυτά δυστυχώς το δικό μας κράτος δεν τα προσφέρει στους πολίτες του, γι’ αυτό και όσο οι Κύπριοι πλησιάζουν στα όρια της αφυπηρέτησης, αντί να γίνονται πιο ευτυχισμένοι, όπως καλή ώρα οι Δανοί, μαραζώνουν και ζουν με τον τρόμο των δύσκολων ημερών που τους περιμένουν.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα για τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του, κατά τα άλλα, ευλογημένου τόπου. Και αυτή η πικρή διαπίστωση οφείλεται σε δύο κυρίως παράγοντες:

Στην αποτυχία του πολιτικού συστήματος αυτού του τόπου (κράτος, πολιτική ηγεσία, θεσμοί) να δημιουργήσουν στα 64 χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας ένα ανθρωποκεντρικό, αξιοκρατικό και δίκαιο κράτος με κοινωνικό και προοδευτικό πρόσημο, που να υφίσταται και να λειτουργεί με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση των πολιτών του και κυρίως των μη προνομιούχων. Και αυτό γιατί αυτός ο τόπος δεν ευτύχισε δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να έχει σε καίριες θέσεις λήψης αποφάσεων εμπνευσμένους ανθρώπους, ανθρώπους με όραμα για τον τόπο και τον λαό, ανθρώπους που να βλέπουν μπροστά και να θέλουν να δημιουργήσουν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Ο δεύτερος παράγοντας είμαστε εμείς οι ίδιοι οι πολίτες. Και γιατί ανεχόμαστε και ανακυκλώνουμε όλους αυτούς τους αποτυχημένους, αλλά και γιατί έχουμε και οι ίδιοι βολευτεί σε αυτή την αδιέξοδη πορεία, αρκούμενοι μόνο σε κάποια πρόσκαιρα οφέλη και μία εύπλαστη και με ημερομηνία λήξης ευμάρεια, που δεν διασφαλίζει, ούτε το δικό μας αύριο, αλλά ούτε και των παιδιών μας.