Ένας φίλος χθες με ρώτησε πώς χειριζόμαστε πληροφορίες οι οποίες φτάνουν κοντά μας, είναι εξαιρετικά σημαντικές, πρέπει να βγουν προς τα έξω, αλλά δεν μπορούν να τεκμηριωθούν απόλυτα.
Και είναι όντως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ερωτήματα στη δουλειά μας. Η απάντηση είναι απλή: Κατ’αρχάς, είναι βασική η αρχή ότι οι δημοσιογράφοι πρέπει να είμαστε σε θέση να τεκμηριώνουμε αυτά που γράφουμε.
Εκεί όπου δεν μπορούμε να το κάνουμε, αλλά το ζήτημα επηρεάζει σοβαρά το δημόσιο συμφέρον, μπορούμε να περνάμε αυτό που πρέπει να περάσει μέσα από υπονοούμενα λ.χ., τα οποία χρειάζεται να τα δουλεύουμε πολύ προσεκτικά, ειδικά όσοι και όσες από εμάς εξοικειωθήκαμε με το είδος αυτό της γραφής και με τις ισορροπίες που απαιτεί, τόσα χρόνια που το κάνουμε.
Είναι μία συνθήκη, αν θέλετε, η οποία επιτρέπει σε εμάς να στέλνουμε στην κοινή γνώμη μηνύματα αναφορικά με πληροφορίες που έχουν περιέλθει στην αντίληψή μας και έχουν να κάνουν με ζητήματα υψίστης σημασίας.
Πληροφορίες, τις οποίες δεν μπορούμε να τεκμηριώσουμε πλήρως και ως τέτοιες δεν νοείται να τις βγάλουμε -υπάρχει και αυτή η πτυχή και δεν είναι μόνο νομική αλλά και δεοντολογική- όμως από την άλλη δεν νοείται ως τέτοιες πληροφορίες που είναι να τις αποκρύψουμε από τον κόσμο. Πρέπει να βγουν με τρόπο και σε βαθμό που κάποιος ο οποίος μπορεί να βοηθήσει στη διερεύνηση να το πάρει από εκεί. Έτσι βγαίνουν συνήθως τα σκάνδαλα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Πρέπει να συνδεθείτε / κάνετε εγγραφή για να διαβάσετε περισσότερα