Καθίσταται πλέον ξεκάθαρο πως οι εξελίξεις στο μέτωπο της Ανατολικής Μεσογείου -με φόντο τη Συρία και τη Λιβύη εν παραλλήλω- φέρνουν εγγύτερα την ελληνική εξωτερική πολιτική αντιμέτωπη με ένα «σαγματικό» σημείο αναφορικά με τις στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας στην περιοχή. Αυτή η «στιγμή της αλήθειας» είναι εμφανής στην Αθήνα, και στη Λευκωσία κατ’ επέκταση, μετά την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου τον περασμένο Δεκέμβριο, με την Άγκυρα να κινείται πλέον αναθεωρητικά και στο… άλλο άκρο της Μεσογείου, νοτίως της Κρήτης, μετά τις ενέργειές της στην Κύπρο – εντός και εκτός κυπριακής ΑΟΖ. Η στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη σε συνδυασμό με τη μη επαλήθευση της πολιτικής Χαφτάρ, τον οποίο η Αθήνα έσπευσε να στηρίξει διπλωματικά, φέρνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ελλάδα έναντι ενός υπαρξιακού διλήμματος: Τι θα συμβεί αν το τουρκικό γεωτρύπανο της TPAO σπεύσει τον Σεπτέμβριο νοτίως της Κρήτης -σε περιοχή ελληνικής κυριαρχίας επί της υφαλοκρηπίδας- για γεώτρηση; Το ερώτημα είναι ρητορικό και η «κυπριακή στιγμή» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής οφείλει να απαντήσει το ερώτημα σε σχέση όχι με το αν θα γίνει, αλλά με το πότε. Και πώς το κάθε σενάριο επιβεβαιώνει ή όχι τη σωστή ανάλυση επί της τουρκικής στρατηγικής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Πρέπει να συνδεθείτε / κάνετε εγγραφή για να διαβάσετε περισσότερα